پژوهشگاه هوافضا

برنامه اعزام انسان به فضا، یکی از محورهای اصلی سند توسعه هوافضای کشور است. برای تحقق اهداف این برنامه در سال‌های گذشته، پژوهشگاه هوافضا  مامور مطالعه و توسعه فناوریهای مربوط به طراحی و ساخت محموله‌های زیستی و به دنبال آن فضاپیمای سرنشین‌دار بوده است. این پژوهشگاه در دهه اخیر با پرتاب موفقیت ‌آمیز کاوشگرهای فضایی مختلف به پروازهای زیرمداری که اغلب آنها حامل موجودات زنده از جمله میمون بوده‌اند،گام‌های اولیه مهمی را در این زمینه برداشت. چنین ماموریت هایی به مهندسان و دانشمندان ایرانی این امکان را داد تا تجربیات بسیارارزشمندی در زمینه پرتاب، بازگشت و بازیابی محموله‌های فضایی کسب کنند.

ارسال حیات به فضای زیرمداری با به کارگیری کاوشگرها و برآوردن اهداف اصلی در مطالعات زیست فضایی، نیازمند توانمندی های خاص و فناوری های جدیدی است که دستیابی به هر یک از آن‌ها با چالش‌های متعددی روبه‌روست. این درحالیست که پژوهشگران پژوهشگاه هوافضا توانسته‌اند، در کمتر از یک دهه، موفقیت چشمگیری را در مأموریت ارسال موجود زنده به فضای زیرمداری تجربه کنند.ارسال و بازیابی موفق کاوشگرهای پیشگام و پژوهش بخشی از افتخارات این پژوهشگاه در ارسال حیات به فضا بوده است.

 اگرچه ماموریت نخستین فضاپیمای سرنشین‌دار ایرانی در راستای راهبرد اعزام انسان به فضا طراحی شده است، اما انجام موفقیت آمیز آن، قابلیت‌های مهم دیگری را نیز به مجموعه توانمندی‌های علمی وفناوری ایران اضافه خواهد کرد. بدین ترتیب کشور، علاوه بر پیشرفت در راه اعزام انسان به فضا، می‌تواند از طریق انجام ماموریت‌های آزمایشی آتی، در ابتدا ملزومات پیشرفت در حوزه‌های پیشرفته علمی و فناوری را فراهم آورد و سپس از طریق دریافت سفارش انجام آزمایش های مختلف، برای کشور کسب درآمد داشته و گامی در جهت تبدیل علم به ثروت و توسعۀ اقتصاد دانش بنیان بردارد.

مدل ماکاپ فضاپیمای سرنشین دار E1

نسل جدید فضاپیمای سرنشین‌دار ایرانی، فضاپیمایی علمی‌پژوهشی است که به منظور توسعه فناوری و کسب دانش فنی با در نظر گرفتن ملاحظات مربوط به فضانورد در ارتفاع 175 کیلومتری سطح زمین و بازگشت سالم آن طراحی، ساخت، آزمایش، مونتاژ، یکپارچه و پرتاب می‌شود.